Als ik langs de vloedlijn loop kan ik mijmeren over de hardheid van de mens. Ooit was iedereen een klein kind met gevoelens en gedachten die beperkt waren. Hoe was jij als kind? Kon je spelen en genieten of was je bang voor de mensen in de wereld om je heen? Waren de omstandigheden een bedreiging of waren ze een uitdaging voor je om een nieuw avontuur te gaan beleven?
Ieder kind is anders.
Jij ben ook uniek en bijzonder.
Jammer dat je zo hard bent geworden.
Hoe komt dat?
Ben je teleurgesteld in het leven? Misschien door wat mensen je hebben aangedaan? Of heeft een groot verlies je vanbinnen (gedeeltelijk) doen bevriezen en ben je nu voor velen onbereikbaar geworden?
Probeer je eens voor te stellen hoe je als kind speelde in jouw wereld. Haal eens in gedachten naar boven hoe die belevingswereld er toen voor jou uitzag. Dat kan heel verhelderend zijn.
Zolang je tevreden bent met de hardheid die in jou is ontstaan, kan er niets veranderen. Je kunt wel een vernieuwingsproces in gaan als je wilt veranderen.
Als je van die harde houding af wilt, dan raad ik je aan om te beginnen met een onschuldig spel waar geen winnaar of verliezer is.
Ga eens op het strand met een kind spelen.
Hoe heerlijk is dat? Je ontdekt weer wie je werkelijk bent.
God heeft kinderen gegeven om een spiegel te laten zijn voor jou.
Word weer als een kind vanbinnen en ga terug naar je oorsprong. Hoe heeft God jou bedoeld? Als een leider, als een volger? Als een arbeider in Zijn wijngaard? Dit zijn zomaar even een paar gedachten die bij me binnenkomen als ik jou ontmoet en de hardheid in je zie.
Waarom ben je zo geworden?
Misschien goed om ook eens een strandwandeling te gaan maken!
コメント